Maker: Antoinette de Vroomen
Cursus: Zeefdrukken voor beginners
Afwerking
Het werk dat ik inlever is mijn eerste eigen zeefdruk op keramiek die ik maakte tijdens de laatste les van de cursus zeefdrukken voor beginners. Tijdens die les heb ik een transfer bedrukt met de tekening van Tristan, mijn kleinzoon en een met handgeschreven teksten direkt op de klei. Omdat het om "proberen" ging, heb ik proefstukken van de teksten gemaakt, het is dus niet mooi afgewerkt.
__________
De eerste ontvanger is Ellen Scherer.
Veel cursisten Beeldend zullen Ellen wel kennen. Ellen is het meest gevraagde Naaktmodel van de Lindenberg.
 |
| Kistje met brandgat! |
Ellen: "Mijn werkstuk had een moeilijke start, het was al gebroken toen het begon, maar dat bleek opzettelijk, gelukkig niet mijn schuld dus, het was ook moeilijk te overhandigen omdat de presentator mij helemaal vergeten had met het oproepen van de ontvangers, hij moest me toen nog zoeken, maar ik zat nog gewoon op mijn stoel te wachten, dus hij had me gauw gevonden, waarna ik het alsnog mocht ontvangen.
Het zat in een kistje met een mooi oranje lapje eroverheen, wat gelukkig brandveilig was, want een waxinelichtje brandde er zomaar een gat in, dus dat had ook al een moeilijke start, vervolgens paste het niet in het fietsmandje, dus ging mijn werkstuk gewoon in een plastic tasje mee naar huis.
Daar aangekomen heeft het dagen liggen roepen: doe iets met me, maar de inspiratie wilde maar niet komen, maar ik ben gek van vlindertjes, dus nu heb ik het vleugeltjes gegeven in de hoop dat de volgende ontvanger hierdoor geïnspireerd raakt en er wel iets mee kan doen waardoor de dan volgende ontvanger er ook mee verder kan."
- Marjorie -
"Eerste ontvanger Eller Scherer wist niet goed raad met het vervolg en bracht haar werk weer in haar fietstas naar de Lindenberg nadat ze geprobeerd had of het door de brievenbus kon bij Marjorie. Omdat de organisatie een lijst met gegadigden had is er daarvan een gekozen die leek te passen. Merel Holleboom gaat het grafisch stukje keramiek verder aanvullen veranderen of vernielen. Maar hoe moest het daar komen?
Uiteindelijk met de auto mee naar het atelier van Marjorie waar niet echt toevallig toevallig ook Merel werkt."
__________
De tweede ontvanger is Merel Holleboom
< Door onze 'Razende Reporters' van de Lindenberg, fotografie: Theo, tekst: Patrick >
Do. 24 mei 2012 14:31:16 +0200 51°49’00.47”N / 5°48’09.92”O
Kapotte koekjes
Kapotte band! 15 Minuten voor het bezoek aan Merel Holleboom. Als een razende (toepasselijk ja) een andere fiets geleend en meteen doorgeraasd naar de andere kant van Nijmegen. Voor Merels atelier in het zonnetje is fotograaf Theo druk bezig met, jawel, zijn band te plakken! Op bezoek bij Merel en twee banden kapot. Ergens past het. Merels onaffe werkstuk is ‘kapot keramiek’. Wat gaat ze er mee doen?
‘Wordt dit een diepte-interview?’
‘Nee hoor.’
‘Oké.’
We dwalen door schaars verlichte ruimtes bomvol nieuwsgierigmakend monumentaal werk, om te eindigen bij een voor de gelegenheid half schoongeveegde tafel. In een houten afdruiprekje staat daar Tekst Op Keramiek een hele en een kapotte tegel, allebei met tekst beschreven. Op de hoeken zijn twee glittervlindertjes geplakt.
’Die zijn van degene vóór mij.’
‘Wat vind je ervan?’
‘Wel grappig. Het roept vragen op over die tekst.
De tekst blijkt een soort ‘Hoe-bak-ik-een-tegel?’ recept.
‘Ik dacht; wat moet ik met een tegel?’
‘En dus...?’
‘Nou ja, het ding is ziek. Het is gebroken. Dus ik zat te denken aan een infuus. Dat zou kunnen.’
‘Dat zou kunnen?’
Merel tikt op de tegels in het afdruiprek.
‘Volgens mij is het ‘biscuit’, voorgebakken keramiek zeg maar. Ik zat gisteren op de bank chocoladekoekjes te eten, van die Mariebiscuits met chocolade.’
‘Scholiertjes?’
‘Ja, maar dan van het Albert Heijn huismerk. Bij één koekje was het biscuit gebroken, maar het chocolaatje nog heel. Gaf een leuke breuklijn. Moest ik meteen hier aan denken. Ik zou het dus ook in chocola kunnen dopen. Er een mariebiscuit van maken.’
‘Klinkt lekker.’
Merel haalt lachend haar schouders op.
‘Tja, het moet wel echt iets worden... Misschien laat ik het in het afdruiprek. Met een theedoek erbij. Ik hou wel van humor. Je gaat af en toe zo moeilijk denken. Als het maar begrepen wordt.’
‘Dat is belangrijk?’
‘Ja. Het is irritant als het soms niet begrepen wordt.’
Begrijpelijk. Chocodip of afdruiprek, we gaan het zien. Of proeven...
< Theo & Patrick >
__________
Merel: "Hierbij alsnog op de valreep wat foto's van de tegel op doorreis bij mij. Ik heb wat in het boekje geschreven en dat gefotografeerd, zelf verder niks uitgetypt, maar het is aardig leesbaar.
Vond het leuk om mee te doen."
__________
Derde ontvanger is Daan van Neerven
Daan: "Ik had je gezegd voor ik het wist en nu beleefde ik het als een moeizame reis, om het maar te vergemakkelijken heb ik het werk voorzien van klompen. Wellicht dat het de reis iets makelijker maakt en wie weet kan het werk als het project klaar is de reis zelfstandig voortzetten.
Het is nu op zijn klompen in alle rust op weg naar Lent."
__________
Vierde ontvanger is Marjoke van de Plassche
Marjoke van de Plassche is oorspronkelijk bioloog en tekstschrijver. In september 2011 is zij gestart met de opleiding beeldende kunsten aan de Nieuwe Akademie in Utrecht. Op dit moment houdt zij zich vooral bezig met bronsgieten en het maken van illustraties, maar de gebruikte materialen kunnen elk moment weer veranderen!
Marjoke: "Per ongeluk had ik iets te snel 'ja' gezegd tegen een project van De Lindenberg, getiteld 'Puntjes op de i'. Want ik heb eigenlijk helemaal geen tijd! Ik ben de vierde ontvanger van het werkstuk 'Tekst op keramiek'. En ik kreeg dit mee naar huis:
Eeeeh... jaaaa... Het is dus een wasrek met klompen aan, waarin 3 keramische tegeltjes met tekst staan. Daarop zijn nog vlinderstickers geplakt.
Hmmmm.... hoe moet ik daar nou chocola van maken? Gelukkig stond de motivatie van de toevoegingen van de eerdere ontvangers keurig in een boekje genoteerd. En ik las dat
- de eerste vleugels heeft toegevoegd
- de tweede een 'lijf'
- de derde voeten
... en nu was ik dus aan de beurt. Nou ja, als je het zo bekijkt ligt de volgende toevoeging ineens voor de hand: handen! (een hoofd had ook gekund, maar er is gelukkig nog iemand na mij...)
De kleurstelling was ook duidelijk: naturel met wit. En de verbindende eenheid is natuurlijk die tekst.
Dus na een wegens-tijdgebrek-bliksemactie is er nu dit ontstaan:
Nog steeds heeeeeeel saai en neutraal van kleur, maar ja dat is juist leuk voor de volgende ontvanger, kan die iets met kleur doen! Een kersje op de taart toevoegen of zo..."
__________
Vijfde ontvanger is Mirjam van Casteren
< Door onze 'Razende Reporters' van de Lindenberg, fotografie: Theo, tekst: Patrick >
Ma. 2 jul 2012 10:26:43 +0200 51°52’02.23”N / 5°52’04.54”O
Doorboorde tegels
De Razende Reporters doen ook eens de Waalsprong en vallen binnen bij Mirjam van Casteren, eindstation van onaf werkstuk Tekst op Keramiek. Het staat op een roodwit geblokt Coca Colazeiltje midden in de huiskamer. Mirjam vond het erg leuk om te doen.
‘Ik werd er direct blij van. Eigenlijk moest er een filmpje afgemonteerd worden, maar dit was leuk om tussendoor te doen.’
In het bijbehorend notitieboekje vond Mirjam een bouwtekening van Merel, hoe van de tegels een soort trekvogel te maken.
‘Die vogel wilde ik proberen. Dus heb ik de tegels héél voorzichtig doorboort. Bij het allerlaatste gat ging het ‘Krak’. Daar ging de hele tegel.’
Interessant dat juist die ene hele tegel op het einde van de reis alsnog in tweeën breekt. Maar niet handig voor een vogelconstructie.
‘Ik heb de tegel geplakt. Maar uiteindelijk doet de vogel het jammer genoeg niet.’
Ze trekt aan het koordje. Inderdaad, weinig beweging. Dat wil zeggen; er beweegt van alles, maar niet wat de bedoeling is. We vermoeden dat het zwaartepunt niet klopt. Fotograaf Theo wankelt intussen op een Ikea krukje en schetst het gevaar van fotograferen met groothoeklens vanaf een hoogte: ‘door de vertekening is het moeilijk je evenwicht te bewaren.’
Mirjams tweede idee was het woord ‘tegeldrager’. Het kwam zomaar in haar op, na het lezen van de tekst op de tegels.
‘Ik had nog twee benen in de schuur staan, van een zelfportret dat ik ooit maakte. Met dat afwasrekje heb ik geworsteld.’
‘Wat viel er te worstelen?’
‘Ja, wordt het een lijf of niet? Toen heb ik het maar uit elkaar getrokken. Nu is het open. Twee vleugels. Het is de beste plek.’
Of Tekst op Keramiek af komt, daar is ze nog niet uit. Eigenlijk zou ze wat meer tijd moeten hebben. Peinzend steekt ze wat kerstlampjes als muzieknoten in het rek en bedenkt hoe leuk het zou zijn om die te laten knipperen.
‘Ik heb nog steeds het gevoel dat ik iets met die twee rekjes moet. Maar wat? Misschien moet ik er nog een woord op zetten, ‘schrik’ of zo. Dat het iets oproept. Misschien schiet me morgen nog iets te binnen. Maar misschien laat ik het zo.’
Wat gaat het nog worden? Met die knagende gedachte, springen de Razende Reporters terug de Waal over. We gaan het zien.
< Theo & Patrick >
Mirjam:
21 juni 2012
"Ik krijg zonet het kistje met inhoud van Marjoke.
'Ja Mirjam, jij krijgt het kersje op de taart en mag het kunstwerk vervolmaken!'
Ze pakt het sinaasappelkistje uit op de keukentafel en laat even snel zien hoe het er ongeveer uitziet nu.
Tegels met op de gebroken tegels een sticker van een vlinder, in een houten afdruiprek van Ikea, op klompen. Zelf heeft Marjoke er 'handen' aan toegevoegd, handafdrukken op mdf plankjes. En de teksten van de tegel herhaald in golvende zinnen om de boel met elkaar te verbinden.
'Misschien moet je iets met een hoofd, of doe je wat met kleur, het mag nog wel wat kleur gebruiken.'
Ze kijkt me lachend aan: 'En heb je er zin in?'
Ja, ik heb er zin in. Eens kijken of ik er iets van kan maken.
Ik lees de teksten in het opschrijfboekje.
De woorden in het boekje geven meer 'body' aan het ding dan het er in werkelijkheid uitziet.
De eerste gedachte is om een filmpje te maken en deze 'tegeldrager' tot leven te wekken.
Ik kijk eens goed naar de tegels en lees de tekst die erop geschreven staat, een beschrijving van een bakexperiment van lampjes? De kleur boven verschilt van de kleur onder.
Grappig. In mijn hoofd ontstaat een beeld van gloeilampen in felle kleuren. De onderste zijn feller van kleur dan de bovenste. Terwijl de tegel er heel saai uitziet, kleurloos.
Het tweede gedeelte van de tekst gaat over een gedraaid potje dat nu alleen in de oven moet, omdat de kunstenares haar eigen pot uit haar handen heeft laten vallen.
Ik zie een klein pottenbakkerspotje voor me dat vijf en een half uur lang zwetend doorbrengt in een grote hete oven van 1000 graden.
Nou ik ga maar eens aan de slag.
Die benen zijn helemaal prima. Ik trek het wasrekje uit elkaar en bevestig de twee delen bovenaan de benen, als vleugels. Wel saai inderdaad, alles naturel. Ik besluit om het ding zwart te schilderen. Nog een hele klus met al die spijltjes van het wasrek. De klompen zaag ik doormidden en lijm ze vast op de plaats van de voeten. De handafdruk van Marjoke uitzagen gaat net met een figuurzaag.
Het wordt een heel geklungel om het ontwerp van de vogel van Merel met de tegels uit te voeren, maar uiteindelijk lukt het, het is een super kwetsbaar ding. En zwaar, de arm is niet sterk genoeg en breekt doormidden.
In het sinaasappelkistje vind ik nog een zwarte lap met gedrukte teksten erop. Precies wat ik nog zocht. Ik kies er een paar uit, knip ze in repen en weef ze door de spijlen van het wasrek.
'Life is short play hard life is short'
'Go for it be here now go for it!'
'life: play laugh love fun'
'hundred percent live'
'No risk, no glory'
'Nothing is free, relax be happy'
'The color of life'
Mooi! Nu komt er meteen wat kleur in.
Ik heb nog een potje fel rood-oranje verf staan voor de klompen.
Nu is het af. Op 16 juli 2012.
Sterk genoeg om zelfstandig de wereld in te gaan!"
__________
