Werkstuk 'Zeehond Zilver', 2000

Maker: Heleen van der Made

Cursus: Edelsmeden

Een plaats voor de zeehond

In 1988, tijdens de EK-wedstrijd Nederland-Duitsland, vond mijn vader op het Keizer Karelplein een oranje zeehondje. Dit zeehondje heeft daarna lange tijd in mijn bed gelegen (uiteraard na een grondige wasbeurt). Sindsdien heb ik zeehondjes altijd leuk gevonden en in 2000 bedacht ik dat ik wel een zeehondje van zilver kon gieten. Dit heb ik gedaan, maar dan...? Ik heb nooit kunnen bedenken wat ik er verder mee moest doen. Een ring leek me te grof, een hanger een beetje kinderachtig, een broche zou ik nooit dragen. Wie weet dat iemand anders ineens iets leuks bedenkt en er een mooie creatie van maakt.

__________

Eerste ontvanger is Mies van Hoogstraten

 

Mies is zowel docent als cursist van de Lindenberg. Mies geeft lessen in edelsteen slijpen en is hiernaast cursist edelsmeden.

< Door onze 'Razende reporters' van de Lindenberg, tekst: Patrick, fotografie: Theo >
 
Di. 08 mei 2012 16:25:25 +0200  51°50’11.32”N / 5°52’55.70”O

Zeehond op Albast

 

In 2000 goot Heleen van der Made een zeehondje uit zilver. ‘Mooi! Maar hoe nu verder?’, moet ze gedacht hebben. 12 jaar later is ze er nog niet uit en gaat de zeehond als onaf werkstuk op reis.

Het zal instinct zijn dat het beestje als eerste opduikt bij Mies van Hoogstraten. Haar carrière begon met stenen op het strand, dus er is wel een soort klik.

Mies is meteen gecharmeerd.

‘Ach, wat geestig, een zeehondje.’
‘Dat is het eerste wat je dacht?’
‘Ja. Dat fijne werk, ik ben dat wel gewend. Ik dacht ook meteen; die zeehond moet op een stuk ijsberg’.

Onder het lampje op een stukje donkerblauw fluweel staat het kleine, zilveren zeehondje op een grote rots. Of nou ja ‘rots’. Met dat woord moet je uitkijken in het atelier van een edelsteenkunstenares.

‘Het is een stukje Albast.’

‘Albast?’
‘Gipsalbast, ja. Albast moet het hebben van de vorm. De buitenkant is korstig, van die knolvormen met veel aders van klei. Leek me wel passend bij het sierlijke van zilver.'
‘Je hebt gewoon een stuk uit de kast gepakt?’
‘Nee, het is bewerkt.’

Ze pakt het stuk geroutineerd op en laat het dansen in het licht van de lamp.

‘Ik poets het schoon. Eén kant hou ik ruw, de andere polijst ik - alleen de zijkanten - om de zuiverheid te laten zien.’





De razende reporters kijken ademloos toe.

‘Ik ben benieuwd wat de volgende er mee gaat doen. Hier zit een stukje steen los, misschien zet iemand er een beiteltje in. Of het wordt geschilderd.’

Fotograaf Theo neemt zeehond en ijsberg naar buiten, voor de egale lichtval, en balanceert het werkstuk prompt op de schuine rand van het balkon.

‘Of eh... vind je dat te eng?’
‘Nee, doe wat je wilt.’

Mies kijkt vol vertrouwen en tevreden toe.

‘Ik ben er van overtuigd dat iemand er kleur aan gaat toevoegen.’

Zou wat zijn! Maar dat gaan we zien.

< Patrick & Theo > 

__________

Tweede ontvanger is Rob Binkhorst

Rob: "Zelf uit de tropen komend vond ik het zielig, zo’n klein beest op een koude ijsschots. Dus warmte voor het beest. Het is nu aan wal gegaan op een tropisch eiland met een klapperboom."

__________

Derde ontvanger is Joos Boon

Joos: “Wat past er beter bij een zeehondje dan... water waarin hij lekker kan poedelen en spelen met zijn vriendjes. Daarom heb ik de rots in de oceaan gezet. Ik heb gekozen voor zacht materiaal - textiel - om het contrast met de rots te onderstrepen.”

__________

Vierde ontvanger is Lyda Honee

Lyda Honee: "Het is een zeeslang die net als het zeehondje behoefte heeft aan gezelschap. Met haar staart (in de vorm van een handje, dat ik niet goed kon fotograferen) wil zij het zeehondje beschermen en liefhebben. De hoofdzijde kijkt belangstellend toe."



__________

Vijfde ontvanger is Joeke de Vos

Rob Binkhorst: "Joeke (10 jr) met vacantie uit NW Zeeland vond dat het zeehondje toch ook iets anders moest hebben dan een klapper om naar te kijken. Zij heeft het schilderij er bij gemaakt (plakwerk van allerlei stukjes gekleurd papier)."

__________